Champaner – historyczne miasto w Gudżaracie – to jedna z rzadziej odwiedzanych atrakcji z listy światowego dziedzictwa UNESCO. Tłumy indyjskich turystów, które można spotkać w tej okolicy traktują Champaner jako stację przesiadkową w drodze na pobliskie wzgórze Pavagadh. Interesuje ich tylko jak najszybsze dotarcie do położonej na szczycie świątyni Kali, większość nawet nie pomyśli by zajrzeć za biegnący przez środek Champaner średniowieczny mur. A tuż za nim znajduje się dość typowy wiejski krajobraz. Gęsto postawione domy z niewielkim podwórkiem. Dzieci biegają wkoło. Chyba nie ma tu zbyt wielu obcokrajowców, bo wzbudzam spore zainteresowanie. Dorośli chronią się w cieniu na prostych drewnianych łóżkach wyniesionych z lepianek. Niektórzy siedzą, gawędzą. Tematów nie ma zbyt wiele. Czas płynie powoli. Życie toczy się na zewnątrz, w domach jest zbyt duszno, zbyt upalnie. A to dopiero maj. Aż strach pomyśleć co będzie w czerwcu…
Niby typowa indyjska wioska. Przy dokładniejszym spojrzeniu można odnieść wrażenie, że coś tu jednak nie pasuje. Szczególnie jeśli trochę rozszerzyć perspektywę i ogarnąć wzrokiem szerszy plan. W tym wiejskim krajobrazie pojawiają się dziwne kamienne wieże. Widać je tylko czasem i tylko kiedy akurat stanie się w odpowiedniej linii. To właśnie te wieże (a właściwie minarety) i przyklejone do nich meczety są tym niepasującym puzzlem. To ślad po dawnych islamskim królestwie. Tak jak ten potężny mur rzucający się w oczy przy wjeździe do wioski. Wszystko zbudowane w XV wieku. W sumie nie dziwi mnie, że UNESCO zdecydowało włączyć Chamapner do listy światowego dziedzictwa. Te kilka przykładów niezwykle wyrafinowanej indyjskiej architektury tamtej czasów robi wrażenie. Tylko trzeba je znaleźć, bo porozrzucane po wiosce i okolicznych polach meczety nie są wcale takie łatwe do odnalezienia. Mi udało się odnaleźć sześć.
