Ostatni tydzień w Polsce spędziliśmy już w samoizolacji. Zdecydowaliśmy się odciąć od świata zewnętrznego, by mieć pewność, że nie złapiemy żadnego choróbska. Zresztą słusznie, bo przedwyjazdowe testy wyeliminowały kilku pasażerów. My zamknęliśmy się na Kaszubach (Olu jeszcze raz bardzo dziękujemy). Na Kaszubach wiadomo jest pięknie, ale odpoczynek nie był pełny, bo z tyłu głowy towarzyszył nam stres związany z powrotem do Chin, całym przygotowaniem do podróży i koniecznością zrobienia testów przed wyjazdem. Ile byśmy dali by móc spędzić ten czas z rodziną i znajomymi odpoczywającymi kilka kilometrów dalej. Męczący był też sam powrót. Trudna logistyka pakowania, bo wiedzieliśmy, że w hotelu kwarantannowym będziemy rozdzieleni i trzeba było wszystko tak zaplanować by mieć dwie oddzielne grupy bagaży i zrobić odpowiednie zakupy żywieniowe na te 10 dni w zamknięciu (bo dzieciaki na jedzeniu kwarantannowym raczej by nie przetrwały).
Po przylocie zaskoczeń już nie było. Potraktowano nas jak zadżumionych (i tu uwierzcie mi nie przesadzam). W Polsce i na świecie COVID może już się skończył, ale w Chinach jeszcze nikt o tym nie wie. Życie przypomina świat wykreowany w Seksmisji. Na lotnisku przywitali na kosmici w specjalnych skafandrach, ciągłe dezynfekcje, testy na COVID i mierzenie temperatury. W hotelu też było stresująco, bo na etapie chiński testów też zdaje się kilka osób poległo.
Kwarantannę przetrwaliśmy jednak dość bezboleśnie. Na szczęście tuż przed wakacjami czas przymusowego więzienia skrócono z 21 do 11 dni (“Łaskawy pan!”). W ogóle powinno być właściwie tylko 7, ale Chińczycy nie zgodzili się byśmy ostatnie 3 dni spędzili w domowej kwarantannie… Kontakt między pokojowy utrzymywaliśmy dzięki krótkofalówkom. Czas upływał nam na zdalnej pracy, oglądaniu filmów i graniu w gry, czytaniu książek, słuchaniu muzyki, nauce chińskiego (ja) i ortografii (dzieci). W sumie nie było, więc tak źle (pewnie dlatego, bo skończyło się bez problemów), ale nie zamierzam już tego ćwiczenia powtarzać!
