Następnego dnia okazało się, że Lama Dzugu obchodzone będzie w jeszcze jednym klasztorze – Stakna, też położonym niedaleko Leh. Nie miałem nic lepszego do roboty, więc postanowiłem się wybrać. Według mojego znajomego obchody miały się zacząć koło 14-tej. Na miejsce przyjechałem więc z półgodzinnym wyprzedzeniem. Cicho, głucho. Podpytujemy napotkanego mnicha, o której Lama Dzugu? o 16:30. Postanowiłem być twardy i przeczekać. Przy -15 stopniach, jakie panowały na zewnątrz wymagało to sporo silnej woli. Szczególnie, że czekać trzeba było na zewnątrz. Zabiłem trochę czasu zjeżdżając samochodem do okolicznej wioski. Posiedziałem przed jakąś knajpką pijąc herbatę i poszedłem pooglądać miejscowych grających w krykieta.
Dygresja: Gdyby tego nie zobaczył to bym sam nie uwierzył, że na tej wysokości i przy tej temperaturze można uprawiać sport. To były chyba jakieś lokalne rozgrywki, bo nawet fani dopingowali obie drużyny. Co prawda kibice w większości chronili się przed chłodem w samochodach, ale sędziowie twardo siedzieli na świeżym powietrzu. Nie wspominając o samych zawodnikach oczywiście. Trzeba mieć krzepę…
Po jakiejś godzinie znudziło mi się picie herbaty i postanowiłem wrócić do klasztoru. Gdy dojechałem była 15-ta. To musiał być instynkt, bo dosłownie parę minut później zaczęły się obchody. Po 16-tej było już po wszystkim… A warto było przyjechać, bo w Staknie Lama Dzugu wyglądało zupełnie inaczej niż w Basgo.
Całkiem ładnie położony klasztor w Staknie wygląda tak:
Całe tłumy widzów i jeden fotograf – z drugiej strony aparatu.
Przebrani lamowie biegają po klasztorze.
Wybiegają na dziedziniec
Tu odbywa się pokaz walki
Składanie ofiary
Lamowie zbiegli do wioski błogosławić domy.
I jeszcze kilka portretów.
Poczucie czasu mają rzeczywiscie specyficzne 🙂